من

در درگاه بلند فصل ها می ایستم

چندان که گیسوانم

رشته رشته

در درازی باد

رنگ در بازد...

چندان که گیسوان من

رشته رشته به سپیدی گراید و

خاک

غبار مهربان دلم را

میعاد گاه زنجرگان عاشق کند.

خبرم هست

هست

هست

که باغچه

هم از آن گونه که بود

دلخون خودرویی شقایق هاست .

و حضور شبح گونه ی باد را

-هم از آن دست

کز این پیش-

از شیوه ی عاشق کش بید

احساس توان کرد.

در تُردی کبود سپیده دمان

که پنداری

هوا

به خرمن مرطوب اطلسی های نو سیراب

عشق می ورزد .

• از زخم زبان های مردم دنیا ناراحت نباش !اینها همان هایی هستند که به هوای بارانی میگویند خراب...