بعد ازحدودا 4 ماه تعطیلی امروز صبح با حال و هوای دیگه ای بیدار شدم

وقتی لباس میپوشیدم که برم مدرسه حس تازه ای داشتم احساس میکردم

یه دانش آموزم مواظب بودم یه وقت دیرم نشه .

دلم میخواست مثل همه ی سال هایی که دانش آموز بودم روپوش فرم مدرسه

رو بپوشم و کیف نویی که هنوز بوی تازگی میده رو بندازم کولم و کفشایی که

صدای جیر جیرشون تا خونه همسایه میرفت رو بپوشم و از زیر قران رد شم

درحالی که بوسه خداحافظی رو از مامانم میگیرم ودستم تو دستای مردونه

بابامه راهی مدرسه شم ....

دلم برا وایسادن تو صف صبحگاهی و نرمش های صبحگاهی ,سرود ملی و مراسم

پرچم صبحای شنبه مدرسه تنگ شده بود .

امروز دیدم که هیچ چیزی مثل قبل نیست ... .

یادت بخیر روزهای خوب کودکی